Сярэднявечны маг-алхімік
у асіньнік
зашыўся... Падаслаў
пад ногі шэры порт –
зь іртуці й мглы,
зь іржы
зьмярканьняў нясупынна
скарб плавіць залаты,
што жоўтым лісьцем стыне
на дне лагчын – сівых, запыленых рэторт.
I столькі ўсюды іх,
тых залатых крупінак,
на гладкіх шыях ліп,
на пальцах тапалёў,
у валасох асін і увушшу калінаў, –
што куляй залатой
пакоціцца і згіне,
здаецца,
нават дзень, што на узьлесьсі лёг!
Ды надыходзіць ноч...
I чарадзейскі тыгель
губляе неяк моц і кідае бурлець,
і пеніцца, й кіпець,
а сэрца мага – шчыглам
ня скача, быццам кроў
із жыл маніцца выгнаць,
але, як сьвет увесь,
сьцішаецца ў імгле...
I калі ўраньні я выходжу – кажурынай
сівой акрыты сьвет,
трапеча сьнежны пыл
і туліцца да губ,
што на марозе стынуць,
як быццам расьцьвісьці
камусь
маглі б шыпшынай
яны у гэткі дзень,
пануры і сьляпы!
1942, Менск.
|
|
